İsTaNbUl HaTıRaSı

İsTaNbUl HaTıRaSı 

~~*~~      

                            

gözüme aşk battı kör oldum!

bak bu burçlar benim körlüğüm

bu lamartin caddesi, bu ıssız göl
bu serap, bu sâdâbat, bu kız kulesi

bir renga gibi akıp gitti yaz

alevden çiçekleri o haz göğünün

al işte istanbul hatırası

bu gelin teli sarıyerden

gümüşüne keder bulaşmış bu seher

kalem kaşlı bu maçka yokuşu

melâli de bilir helâli de

düdenlerin suya yürüdüğü sevişgen gün

sonra o tan kırmızı jelvera gölgesi

sonra bu kan kokusu bu kan kokusu

bir soluyan faytondu ne zaman geçti sorulmaz

bilinmez ne zaman soldu lülesi çeşmelerin

altın ateşte sınanır dedi bir ses

acıyla yontulur elmas

sana söz!

şehrin sustuğu yerden söyleyeceğim seni

son nefesimle

yakacağım kıyıları başladığı yerden

anavasyanın

bilirsin rüyalar itirazdır kara geceye

~~*~~

Perihan BAYKAL

Onaltıkırkbeş, Sayı:19

(Bu şiirimi İsveç'teki bir yazarlar buluşmasında, değer görüp seslendiren sevgili Ayşe Kilimci'ye sonsuzca teşekkür ediyorum. Ah, İstanbul! Gam yemem artık, gamından gayrı.)

SAGU

SAGU

1.

-bugün aşk için ne yaptın?

el cevap:

-öldüm!

görüyor musunuz akan kanı

çeperlerimden?

tarih kadar kırmızı

k a n ı y o r bir badem ağacı

k a n ı y o r yarım kalmış bir kitap

kanıyor, söylenememiş

bir. çift. söz!

çatıda bir pal güvercin

unutmuş kuğurmayı

2.

dudağında

bir gülümsemeyle ölmekti belki

mutluluk

ah, o yitirdiğimiz mavi büyü!

büyük inanmaklar, büyük kuşlar...

3.

herkes kendi anadilinde sussun şimdi

donansın nar ağaçları, lâlüebkem

~*~

Perihan BAYKAL

SERENCAM

SERENCAM

~*~

adak tarlaları, kuzgun siyahı serencam

ya nadasındayız ömrün

ya da soykasıyız bir demin

sır'rını çaldık gölün, kırdık aynaları

son görüşümüz oldu yüzlerimizi

bu yüz, bu eller bizim değil

düşlerimiz ayrı düştüğünden beri

falcı kadın yalan söylüyor

kirli sesi, tırnakları, çürük dişleriyle

ürkütüp Lorca’nın sonelerine konan

gözümün bebeği serçeleri

bir mağara açtın içimde

sarkıt dikit tastamam

soğuk soğuk terleyen taş

duvarlarında kavı açılmadık

kuzguni bir aşk/ kanıyor

boynumdaki doğum lekesi

kırılırken çölde nergis’in sureti

uluyorken ormanda yedi başlı dev

kat sesini sesime, gel

dudağında sahte gülüşleri silen

ıslak bir ıslık/ elbisemde

yıllanmış şarap lekesi

öp beni korkularımdan

kuruyorum yeniden saatleri

Perihan BAYKAL

Onaltıkırkbeş, Aralık 2006, Sayı: 9

KÜL MESELİ

KÜL MESELİ

bağbânı çerağ bir kör bağ

emeğin zay'olduğu çağ bu çağ!

1.

"yağma yağmur

esme be deli rûzigâr!"

yolum yarda, eğnim dar!

bırak alışayım içimdeki bıçağa

işlesin yâreme hakkağın kalemi

kor âteşler yaktığım âteşgede

bırak soğusun!

sussun!

üflediğim ney… kandığım kös!

ah, sude!

sırtından vurulmuş bir ülkeyim

gözlerinde kocaman bir hayret

2.

bir ehven bulutun ellerime bıraktığı son damla

ömrüm! kelebeğin kanadına yüklü borç

-ola ki gezden, gözden tez-

ben böyle bilmez idim insi âlemi

ben ki en çok kendime diken

ele gül kızıl canfes

bir yanım fırat ağlar

bir yanımda ergene

saya geziyorum kapıları

gözlerimin bebeğinde ıslak bir ateş

uykularım

kuş uykusu

sen ak ey mavi heves, ben yuttum dilimi

3.

bir dilim aşk düştü payıma yaşamdan

aldım sardım sıracasına dünyanın

duydum acısını

erdim sırrına

vurgun demindeyim

akrebi yelkovanından uzun

saatlerin

~*~

Perihan BAYKAL

Mühür, Temmuz-Ağustos 2009

Susmalar Alfabesi

SUSMASALI

S

susmalar alfabesi

paslı diller, körelmiş im/lâ/l

geçmiyor iplikler çoğalan geceyi

hançer(eler)in keskin yeşilinde

düğümlenen zılgıt, o süreğen dal

üreyen fısıltısı mayının

-sıyrılıyor kınından kin: tısss!

hangi ak(k)or bu kontrbasın

yükselip alçalan sesinde

U

hadi daya başını omzuma

en asisi nehirlerin, son oğulu

safranlar sarısı balın

u/yuyayım çatalında kollarının

birlikte u/yanalım: andante

kurtlara ula beni

ulusun içimde bin kurt

S

her dilin alfabesi

ayrı kurur saçlarını

taraçalarında tarihin

-etçil obur meşime-

susssssss-

ma

yı/kan sorularını

yıka suyumla

~*~|

Perihan BAYKAL

Berfin Bahar, Mart 2008

Kuşlar Yıkanır Sesimde

Kuşlar Yıkanır Sesimde

~~*~~

tuz basılmış yaralarıma inat

pervaneyim ışığında

ey hayat

devrik bir sultanın

kahreden kederi

yanmış yıkılmış

saray öreni

değil artık yüreğim

zinciri kopart

ay çapında bir dul gecede

sular uyurken uyandım

dudağımda çiy

gül yaprağında kan

dizginleri yağmura dolanan

doru taydı zaman

gömdüm ölülerimi

bir kızıl gülün dibine

sorgucum Anka tüyü

saltanatım gül

böğürtlen mevsimi

kuşlar yıkanır sesimde

~~*~~

Perihan BAYKAL

Ateş Böceği

ATEŞ BÖCEĞİ

1.

yâ kebikeç!

sıyrılır yalanın ve yılanın kavı kavi

er ya da geç!

su ve söz

bulur adresini

gül dikeniyle sınar, gelincik sabrıyla

bir dilsiz diber ki, soylu

sözün bittiği yerlerde çıkagelir hep

ya da ah, yetmediği!

sustuğu kadardır bazen insan

2.

bu acıyı yeni koydum sol yanıma

tadı yeni, dili yeni, eşki yeni

yenik bir gülün kapanışı içine kendi

kendine batan yürek dikeni

şair kalbi! tanrı sırçadan mı yarattı seni?

nasıl dünyayı ol sühan'dan

gülü suyun nârı, efsunu peri!

pan ülkesinin çocuğudur ki o

kalbi büyüktür avuçlarından

ne bilir ah, kan tüten hançeri

yanıldığı kadardır bazen insan

3.

soyun teninden! eğnin göğnüsün

âteş kim pervâne o, pervâne kim o âteş

aşk! senin en güzel yüzün

yandığı kadardır bazen insan

4.

geceydi...

karanlığa ateş etti bir el

bir ateş böceği

kan revan!

Perihan BAYKAL

Kıyı, Kasım Aralık 2009, Sayı: 211

Ateş Böceği

ATEŞ BÖCEĞİ

~*~

1.

yâ kebikeç!

sıyrılır yalanın ve yılanın kavı kavi

er ya da geç!

su ve söz

bulur adresini

gül dikeniyle sınar, gelincik sabrıyla

bir dilsiz dilber ki, soylu

sözün bittiği yerlerde çıkagelir hep

ya da ah, yetmediği!

sustuğu kadardır bazen insan!

2.

bu acıyı yeni koydum sol yanıma

tadı yeni, dili yeni, eşki yeni

yenik bir gülün kapanışı içine kendi

kendine batan yürek dikeni

şair kalbi! tanrı sırçadan mı yarattı seni?

nasıl dünyayı ol sühan'dan

gülü suyun nârı, efsunu peri!

pan ülkesinin çocuğudur ki o

kalbi büyüktür avuçlarından

ne bilir ah, kan tüten hançeri

yanıldığı kadardır bazen insan

3.

soyun teninden! eğnin göğnüsün

âteş kim pervâne o, pervâne kim o âteş

aşk! senin en güzel yüzün

yandığı kadardır bazen insan

4.

geceydi...

karanlığa ateş etti bir el

bir ateş böceği

kan revan!

~*~

Perihan BAYKAL

Kıyı, Kasım Aralık 2009, Sayı: 211

Kâf'i ; Hiç ; Hep

ÜÇ KISA ŞİİR

Kâf’i

“ben bu göğün kuşu değilim!” dedi

yaktı kendini Anka

o’ydu tuz

oyuldu içim

kere otuz!

su! su! su!

inledi çölüm

sana susadım

susadım sana

su

arasaydın

bulurdun beni

bir çiy tanesinde

Hiç

atlası şehriyârımın

ölüm ölüm

kanlıca zâlim

-o mahlas’ı kül!-

duldanda ne saklarsın

kendinden başka?

Hep

acı her esir aldığında dilimdeki eğiri

uzanırdı salkım söğütlerin

tirhandillerin

ne zaman yalımlar içinde yalın kalsam

hep bir çift kırmızı pabuç buldum başucumda

öptün, geçti

çok yaşa hayat!

***

Perihan BAYKAL

Zalifre Yazıları, Sayı:5

KÜSNÂME

KÜSNÂME

*~~*~~*~~*~~*

gözlerim

çöl yutmuş badem çiçeği

beyazsız beyazlardan

ve eterli yazlardan

yerde kum ve hayıt

gökte ay mahsusluğu

vahşi bir atın su içtiğiydim

avcunuzdan

soluk soluğa akan bir deli çığ

terkimde dağlar, terk edilmiş

revnaklı taklardan geçtim

uzun ve kimsesiz

karafakilerden dökülür gibi

döküldüm kör uykularınıza

çizerek mânânın altını, gümüş

say ki içtim ol zakkumun suyundan

acıyla yudum yüzümü

yuğlar boyu, kaknüs!

narlı bir yankı oldum

çarşılarınızda

kalır belki, biraz üvey

benden bir zambak kokusu

avlularınızda

Perihan BAYKAL
Yazılıkaya Şiir Yaprağı, 33

 

Güz İçin Birkaç Söz -LÂFIGÜZ-

Güz İçin Birkaç Söz

-LÂFIGÜZ-

güz üzüm gözlü bir kız; sayrıl, ince, sarı

uzun yollara gider, uzun yollardan gelir

elinde bir şahabi yumak

sararhasarar, sararhasarar

bu mevsim kırağıyla karılmıştır biraz

alacalı bir atlas hışırtısıyla, iri

açılmış gözleriyle bir pal güvercinin

bakışında akşamın yorgun patı

bir güzü hep yeniden çözmek saçlarından

bir çocuğun iyi huylu merakıyla

diri yağmurlar devşirmek vakitsiz

güz nedir, nedir güz; güz bir ahraz çerçidir

alır çıkarır gümüşüne suyun, serin

ah ustam, acı diptedir elbet

güz kuşlarının ötüştüğü o derin

yeniler sırrını aynaların durmadan, kavi

ne ki güz, hep kendini ağırlayan bir konuk

sümbül makamı bulutların, rehgüzârı

güz bir fal ölüsüdür şimdi masada

evirir çevirir dünyayı, küçük fincanlar oyar

karıştırır, kırıştırır külleri; durmadan nefti

bahçedegevezerüzgâr

birkaç anı, birkaç gazel

seyiren salıncağı

yaşamın

 Perihan BAYKAL

Onaltıkırkbeş, Sayı:24

MÂCERÂÜNNEHİR

Mâcerâünnehir

I.

ben hep güneşle uyandım sabahları

ağusuyla kengerin, dilâzâr!

ciğerlerimde artağan bir gülün terli telaşı

kıyısından geçtim ölümün kırpmadan gözümü

bendim, bendim, bendim o

hançer yalımı gibi yalayan teninizi

soğurdum aşkı, kızılca kanımla yoğurdum

neyimdin

      neyimdin

            neyimdin ey aşk

sazım mıydın üflediğim

ne zaman eğildimse nemli ağzına

seyreldi gecenin siyah atları

fasılasız bir gül yanığıdır ömrüm

billuri bir ayna

ki dökülmedi hiç

sırrım!

..........

ben kendimi hep bir ırmağa tamamladım

II.

düzümden okuma beni göremezsin

kalbim bir onmaz kayıp

ufka gölgesi düşmüş

o gümrah yaseminde

sayfama yılkılar serpilmiş, beyaz

yılgınlıklar!

savurur talih saçlarını

kör tarihine ülkemin

tararım tararım açılmaz

dara düştü narağacım

düşmedi dâvam

özümden ağrı, sözümden ağır

kavlim var denizle:

uyansın ruhumda uyuyan ırmaklar!

Perihan BAYKAL

Eliz, Mart 2009

SİHRİYAR

SİHRİYAR

soy atım
vahşi kısrak!
hadi sen de bir çentik at
şu zamâne ağacına
kahverengi üstüne ak

gel dizginin dolu, gel eşkin
çözelim saçlarını dona çekmiş bir meşkin
süzelim bâdesini

neşveyle gel, işveyle
aşıralım umudu dağdan bacadan
gülü yâdelden, hoyrat!

dolmaz çün kendi kendine
ne ay ne ayna
sen yakmazsan kandili
neyine ışk!

kerem et ey devâ, ey sözleri şekvâ!
bak ki hayran, ak ki hasret
ay dolunsun, dolansın başımıza
şu âlâ cinnet!

açtın mı o kapıyı
sıyrılır kabuğu düşlerin
aştın mı o kapıyı
çırılçıplak bir yaz
etenesi som mavi

-ah o kelebek hattı o kayran!-

ne çalap, ne cümle acun
ne var tam bu dünyada
aşktan başka?

ay, ay, ayyy!
çalsın kitara, çıldırsın pan

kısaltmalar kadar kısa yaşanan aşklara inat
upuzun yaşayacağız sözcükleri

Perihan BAYKAL
Afrodisyas-Sanat, Ocak-Şubat 2010, Sayı:19

ŞİİRPENÇE

ŞİİRPENÇE

martı gagasında bir tutam mavi!
öptüm koyusundan… sularım şavkıdı
sarışın bir mızıka sesi oldu hayat
yüzüm
âsude çocuk yüzü
-denizler boyu sim'bâdısabâ!-

tuttum
ebe oldum ebemkuşağına
doladım dilime belime
ol berceste heceyi, –gülbengî
bir nefes bir nefes bir nefes daha!
soluduğum rahvan ölüm, üflediğim mor duman

neyleyim âbı şarabı
doyarım ağzınla bal yemiş gibi
ömrüm deminde nârıbülbül
konmuşum da ak iğdenin dalına
öter dururum
geceden sabaha

vaktidir yom çekmenin aşkî kuyulardan
alnımıza yazılmış bu davet bir kere
bendesiyiz vâdesiz
şiirpençe divan

tutmuşuz da acunun kulağını
çeker dururuz
ezelden
şemsiâbâda

Perihan BAYKAL

Denizsuyukasesi, 2008

TEMMUZ'UN SUÇU

TEMMUZ'UN SUÇU

ben suyum; sudan geçen alabalık, alabalıktan geçen su
ben ateşim; ateşten geçen habbe, habbeden geçen ateş
bende ve melik, şakayık ve liken
bam teliyim bir çalgıçsız curanın
eğici dilden, gül ağacı

ah, şu delilik
şu deli ilik
sedef düğme olup geçemediğim
sılada gurbet acısı

aşkaydı başkalık. iki sözümden biri
kaygan ağzı yolun ve yosunun
insan olmanın dur duraksız sızısı
yunus yunus yâne’leyin

vurmuşlar ninemi, saçları iki sarışın belik
dili eliften, kabuğu çetin sır
babam ki hâlâ diyemez ş’yi

ah, acının eylülü, temmuz’un suçu
emdim dikenimi, dîdem kanadı
ebabil kuşları, ebabil kuşları
çatladı taşın sarısabrı. usum ağrıdı

hayyam’dan yeldim şarabî
ey ufuklar gözcüsü, cihannümâ
ben ödedim bu gülün diyetini
şart olsun ki!
hırkamı giydim, eydim sözümü

dediler leylîdir bütün aşklar
peri tozları dünyanın, feriştahları
aşk bir bâtıl inanıştır
tuttum doğuya döndüm yüzümü

yarıldı nar… yayıldı nektar…
tut!uştum
bir ömür aslı oldum suretin

ah, temmuz’un ne suçu var!

Perihan BAYKAL

Patika, Ekim Kasım Aralık 2009, Sayı:67

Ben Hayatta En Çok Seni Sevdim

BEN HAYATTA EN ÇOK SENİ SEVDİM

*~*~*~*~*~*

ben hayatta en çok seni sevdim
sen çıkıp yeldin, geldin ya yeğin
gündüzler gece oldu, geceler gündüz
güneş tabakta turunç, ay gölde tavus

kazaz inceliğiyle yontardık aşkı, biz aşkı
tek tek, tane tane, an be an
fırat kıyısında içilen mırradan acı
ve deliydi balımız
-ki en çok sevdiğini kanatır insan-

ben hayatta en çok seni öptüm
dudağım dudağına
tenin tenime değende
en güzel kırmızısı dünyanın

ben en çok sana güvendim hayatta
tuttum elini eğildim uçurumuna yüzünün
kar yağarken düşlerimize incecik
sen gibi örtmedi bir daha kimse üstümü

ben hayatta en çok sana küstüm
giderdim senden sana varırdım
sığındığım dulda yine senin kuytun

iflah olmaz martısıydım göğünün
ben tufeyli, ben evcil, ben vahşi
ne olduysam hep senden yana, sana doğru

yirmi bin gözüyle baktım kelebeğin sana
bakar gibi suya gül, uçsuz ve sonsuz
bir yavru kuş ağzıydı yüreğim ağzında
işte öyle, işte öyle, işte öyle sevdim

hayatta ben en çok seni sustum
yaşım göstermedim yağı yabana
geceler boyu eğirdiğim kınnaptın ince
ellerim kalebent, gözlerim sufi
ben seni bir büyük yemin gibi sevdim

ben hayatta en çok seni…

şimdi kim özür dileyecek kuşlardan, kim
hangi dal, hangi mavi

Perihan BAYKAL

Karşın Dergisi, Sayı: 14, Ağustos-Eylül 2009

LİL AŞKINA

Lil Aşkına

güneşin kehribar kokulu terini
sürdüm de tenime tiril

esrâr ile esnedi âyet
ve bilcümle mâbet

göğnüdüm göğerdim göğ oldum
ve bâdehu
kısığından geçtim şehsüvar!

sırladım kapıyı
gül aşkına
aşk verdi yeni gün
gökle yer arasında
lil aşkına

İnatla direniyorum işgal ordularına dünün
Ağzımda dikenli sapı bir gülün

Perihan BAYKAL

Geyik ve Tambur Meseli

GEYİK ve TAMBUR MESELİ

siyâh bir gül gibi kokladım geceyi
sordum: ölüm uykuysa rüyâsı hani


peşrev

ey geceye bürünen kutlu yâkut
taze açmış ol gonca bedir
aczi ve kudretiyle
parmağımızı yakan yeşim zehgir, ey

ne kadar ağlasak
avuçlarımız elbet gül!


sûzidilârâ

hangi melekûtun acul kuşuydun yedi renk
döktün kalbime zigur atlarını
öptüm dünyayı yüzünden, sütlü ve mavi

çıktım çarşılara içimden, kırlara
göğsünde âfâk büyüten
şımarık havuzlara
gülüşüne yeni doğmuş bebeğin
arının eğirine, balığın gümüş terine
mübalağa sözlere, gözlere, suzidillere

âh ki ne desem
her kapıyı aşktır diye açtım ben, aşkla
ölürdüm ya aşk için
ben gökyüzü, ben akik, ben şeydâ

benmişim o görünen sır aynadan:
ne kadar yalçınsa dağ
meğer o kadar ıssız gölgesi


sûzidil

üfledi zephiros acı soluğunu
dindi yüzümde kara!

unuttum ismimi: bukağıdır ismi insana
o avcılar kaçağı
firuze geyik

bir mavi çan çiçeğiyim şimdi
boşlukta tannan


sûz

başın mı dönüyor dedi annem
mavidendir dedim anne, maviden

korkmam ben acı çekmekten
yeşil bir dal gibi ağlarım
yeter ki bilme sen
gözüme kaçan tozu

PERİHAN BAYKAL

Mühür, Eylül-Ekim 2008

ÇALKAĞI

ÇALKAĞI

kapıyı açarım mavi bir rüzgâr: kreşendo!

düşer düşmez erir yıldızlar avluya

büyür kardelen beyazı bir su

mermer havuzlarda

                                           

çalkağısında zamanın

teleğinden kopan kuş, dökülen pul!

bülbüller mi lâl dut ağacı mı

çatalkarası geceye savat

hangisini sussun dil –ki demlenir

bir yok sarnıçta

   güle düşsem gönlümü, karanfilin yüzü asık

ille kanatır bir çakırdiken

aykırı kuğular, cüce yıldızları göğün

ah benim siyah beneğim, süveydâm

 kaparım kapıyı, eteğimde

bin oğullu turunç balı

şiirin bin evcikli bağından yarama

~*~

Perihan BAYKAL

Karmen Güllü Hançer

KARMEN GÜLLÜ HANÇER

gülün çektiği, ah!
rengi belâsı

anlatsam azalır mı acı
yoksa büyür mü kınından çekilen bıçak
aşkın kızgın kumsalında
kimin bu kimin ayak izi
ve hangi derin gecede kızarır
bir utangaç inci
tuzlu öpüşleriyle dalgaların
vahşi

örtündük geceyi çıplak tenlerimize
inledi kitara ve ıslandı mürdüm
sudan ve ateşten elleriyle
o siyâh gözlü alşimistin

hadi durma
yeni bir gül takalım yakamıza!

ki bekler aşkın doruğunda
o karanfillerin çatladığı
karmen güllü hançer!
ve mavi kanatlı lorelei
öper ölümü dilinden
emerek zehrini yılan!

ey gözlerine yazıldığım
kâlu beladan beri
kardeş mi aşkla nefret
ölümle yaşam?

hadi durma
yeni bir kül takalım yakamıza!

sözüm çizsin bileğini ve aksın kan
kopsun ve dağılsın nar gibi düğmeler
yana...yana...yana...yana...

yalayalım bıçaktaki yar lekesini

PERİHAN BAYKAL

Taflan 2007 ; Ekin Sanat, Mart 2009

***

Ve tekrar:

"anlatsam azalır mı acı
yoksa büyür mü kınından çekilen bıçak
aşkın kızgın kumsalında
kimin bu kimin ayak izi
ve hangi derin gecede kızarır
bir utangaç inci
tuzlu öpüşleriyle dalgaların
vahşi"

Bu şiirin hikayesi:

Bu şiirimin özel yaşamımda direkt bir karşılığı yok. Sanal bir şiir atölyesinde verilen tema üzre şiir çalışıyorduk ve verilen konulardan biri de 'ölüm ve erotizm'di. Bu ikisini bir şiirde, birarada işleyecektik. Bu iki sözcük bana Karmen'i çağrıştırdı hemen. Ama hemen. Bunda belki, o günlerde tekrar be tekrar dinlediğim Bizet'nin Karmen'inin de etkisi olabilir. Şiirin daha ziyade kurguya dayandığına, ancak o kurgusallıkta bile yazarının yaşamından, duygularından, edinimlerinden, bilinçaltının fırlatıp durduğu pıtraklardan izler taşıdığına bir örnek olarak düşündüm şiirimin mütevazı serüvenini ve bunu yazmak istedim. Birkaç dizesi hazırdı zaten bu şiirin, itiraf ediyorum. Defterime gelişigüzel karaladığım, aklıma gelivermiş ama henüz şiire dönüşmemiş birkaç dizeyle, yazdığım şiirin dokusunun birbiriyle uyuştuğunu gördüm. Ve dökülüverdi şiir, bir çırpıda, herşey yerli yerini buluverdi beni şaşırtan bir hızla. Bıçak imgesi mi? Onda biraz da, o günlerde, bir yakınımın tıbbi bir operasyon geçirme ihtimalinin gündeme gelmesinin etkisi var. Alâkasız görünebilir ama şiirler biraz da rüyalara benzemez mi? Evet, şiirimdeki bıçak elbette Karmen'in bıçağı ama biraz da o bıçaktır işte. Bütün bunlar ve daha bilmediğim kimbilir neler, karıştı, halvet ü harman oldu, bir iki sarsıldı-titredi ve attı üstündeki tülü. Adını da aynı hızla üfledim kulağına: Karmen Güllü Hançer.

İFŞA

İFŞA

"Auschwitz'den sonra şiir yazılamaz." T. W. Adorno

biz kaç kişiydik unuttum saydım yeniden
ayva mıydı nar mıydı unuttum soydum yeniden

henüzmüş, hazinmiş, açarmış yâre
çağ çağı taşırmış
nâçar kubbeler, habbeler ve inceden nâle

âhım ki göklere kunt!
hey yâve!

bizim ağrımız yüreğimizdedir dostlar
ağımız yüzük kaşı, hâzirun:
dağlara taşlara…

ve elbet, gül kokar yalnızlığımız!

aynı surun içindeyiz, aynı göle eğilmiş
bir âtiye çalışıyoruz
yek vücut
ve tek ü tenha!

biz nerdeydik nerde unuttum sordum yeniden
hayır mıydı şer miydi unuttum yordum yeniden

onlar ki
aşırı karalardan gelmiş
siyah yürekli beyaz adamlardılar
kedilerin, kuşların
ve çocukların görebileceği kadar çirkin!

ne Kabil!
aşılmaz yollara, aramgâhlara…

sildim cümle imlâyı
ömrümün renkli pelurlarından
ne yazsam yalan artık
ne yapsam cürmü meşhut!

ah, ebabil!
yenilgi sürüyor, yenilgi sürüyor
sürüyor alnımızın çatında a(ş)k
tüm haşmetiyle!

PERİHAN BAYKAL

Yolcu, Sayı:51

Gülü Taşıran Damla

GÜLÜ TAŞIRAN DAMLA

ellerim vardı dokumaya aşkı: kirtim kirt!
gözlerim vardı okumaya: virdim virt!

ay yoktu gecede, bütün elmalar yarım
uçmak deresinden geçtim
ayaklarım çamur başım gökyüzü
saçlarım
melekler kadar ıslak!

şehrim ki üzüm buğusu, deniz
kokusuydum güneşin, gülün alevi
gümansız gülüşü bir çocuğun dünyaya
mürden hafif, tülden narin

neydi şaşırdığım en çok neydi
neydi ilk şaşkınlığım, gözlerime
yangınlı su çiçekleri açtıran, kocaman
ilk çarptığım bir taşa ve diz üstü düştüğüm
unuttum şimdi

of! dedim, dağları kucakladım
kopardım ağlardan kendimi
ağlaya, güle… bağladım zamanı
tarazdır bu yüzden etek uçlarım

inip çıkan bir tahteravalliymiş hayat
bazen ağıt, bazen naat
gül gücenmiş, aşk üzülmüş, kime gam
biri bana söylemişti, hevestim daha
inanırdım aşka, insana, masallara

rahata geçebilirsiniz, tamam
ben kendi ayağıma dolandım
varın okşayın suçunuzu

çalınan karaymış, bağışlanan sus
aklım kanıyor, karış karış aklığım
ağlıyor altını çizdiğim satırlar, ah!
şaşırmayacak kadar büyümedim ki hiç
şahmaranlara!

yora yora sözcükleri, yorula yorula
yana savrula, söne savrula
çiçek açtı bak bağrıma bastığım taş
chopin’in kalbiymiş üflediğim kül
diri diri gömüldüğüm
ölüp ölüp dirildiğim prelüd

artık kimse inandıramaz beni yeni bir dine
yaktım yolları ardımda ağlayan annem
eğildim öptüm
gülümseyen bir kederle kendi gözlerimden

düştü soylu alınlığı göğün
hiçbir şey kalmadı uğruna dövüşecek
yaşamdan başka!

kendime bir çığlık kadar yakınım:
ölmedim daha!

Perihan BAYKAL

Gediz, Sayı:5

(Dergide okuyup ilgilenenlerin bilgisine: Şiirimin son dokuz dizesi bir dizgi hatası sonucu eksik yayımlanmıştır. Tam hâli yukardaki gibidir.)