Son Bir Ay Gülü

SON BİR AY GÜLÜ

vurdu bir hışmile yere âsâsını gök

dedi, kabuklarınızın altında hiç yara yok!
kanımdaki kânda lâl taşım kanar

dediler kan rüyayı bozar, sormayın

kenger yılanları da engerek dikenleri

darda kalır hatırım, hatıram kanar

nasıl da sûdeydi nasıl da naz

susmuş masaldaki ince saz, göl serin
cümleyi yoran noktanın ısrarı kanar

güzellik! ey büyük kusur, de bana

hangi yol bulur şimdi yitirdiğimiz yıldızı
hatırla o hattı, tansıktaki tan kanar

küçük harfle yazılır büyük kederler

büyür içimize içimize, bilinmez
neresine sığdırır bunca yaşı, merakım kanar

ah bir batabilsem güneş gibi

ve gidip başka bir ülkeyi aydınlatsam
olmayan bir ülkeyi, ütopyam kanar

döker acısını ağacım, bahar gibi göçebe

bir yağmur sonrası oylumunda ebedî
yanar gözevim, düşen gazelim kanar

çağ üşümüş, çerağ sönmüş, şer şirin

her gün biraz daha uzak, biraz daha derin
pina! o soyunduğumuz inci kanar

bu bir taş, taşı taşıyabildiğin kadar

ne kadar çizsek üstünü, altı çizilmişçe soylu
altında kuşların bilinçaltı kanar

aktı kanı çölün, çözüldü bileğinden

iki hüzünkâr aşk kemiği
yanar ha yanar, kanar ha kanar

sonsuzluğun dili kekemedir, sadece kuşlar bilir

sadedinde bu şiirin, bir kırmızı gül kanar


Perihan BAYKAL
Akatalpa, Haziran 2013

Sığda; Gülten AKIN

 

SIĞDA

 

  Sokağı beğendim mi bir bakıp pencereden
Çıkıp gitmek olmalı özelliğim bu benim
Senin durman, küçük sevinçleri yaşadığımızın
Ey yağmur, ey sevdiğim...

Durgunsa kahvelerin masalarında hava
Kuşsuz kalmışsa ağzım gözlerim gülmemekten
Dostumdan, gökyüzüne sürmeye kuş isterim

Uzaktan en uygun ballı yemişleriyle
Tutup ötmeye ceylan, barınmaya kulübe
Küçük şeyler ormanına bir güven bir güven
Böyle yanılma hiç görmedim.

Ürküt kara martılarını kıyımızın
Yankılan, mutlu kayığımı sığdan kurtar
Ey ses, ey yakın geçmişe ağzımla verdiğim.

Gülten AKIN

 

YAS ve YAZ MESELİ

 

YAZ ve YAS MESELİ

 

                                 ıslak kirpiklerimi güneşte kurutuyorum

                                 bulutun biri mendil uzatıyor

 

 I.

 

ey has olan, ey ışk!

ey boşalıp dolduğumuz

dolup dolup taştığımız altın tas!

 

sonsuzluk kandedir, de bana

ne yana düşer yeşil gocuklu balkonları evlerin

iken yeryüzü kanda?

 

dinimdi bir kış gününe kadar karlı

inanmıyorum artık dağlara!

 

aşk varmış, aşk yokmuş

bir kaşık suda ıslanmış gözlerim

ve uçmak bilmiş lâlezârı

 

bağışlama bana adını, sakın bağışlama

ben çok sarışınım, aklım dünkü çocuk:

unuturum!

 

II.

 

bahardı… ba’sı sırlanmış hâr’dı!

ahraz öpülmüş bir nazlı üveyik

ağzımızdan şifâhen havalandı

 

tek eksiğimiz ölümmüş meğer

o da oldu!

o da oldu!

 

zeeeyl!

:

kaf dağları çare değil

dünya her vurduğunda kapısına

kırılır dökülür sırça köşkler

 

bulut geçti diyelim ve kapayalım bu bahsi

zaten yoktu kenar süsü hiç

sadece imzası: mavi!

 

yazdı, dağıldı mürekkep

şeffaf bir leke şimdi beyazında sayfanın

“ölmeyecek kadar yaralı”

 

III.

 

vakit yazdı

ve herkese yetmeyecek kadar az

yasladım bağrıma yasımı, gün be gün

çözüldü bağı d’izlerimin

söküldü şipresinden güz!

 

ikimize de yeter, yeter ikimize de

gayrı bu acı su

-eni boyu bir ömür!-

 

ufkumuzu tiranlar çizerken

ve gözü gözümüzdeyken namlularının

biz bir onmaz sevdanın hamurunda

öz verip can tüketemeyiz

 

 

Perihan BAYKAL

 

Gediz, Sayı:8
Basad Sanat, Sayı: 4-5

 

Annem Artık Gökyüzü

 
ANNEM ARTIK GÖKYÜZÜ

ne zaman indi gözümüze perde
anne
zaman ne?

 

dışarı çıktım da gördüm
içeriyi

aktım!
yıkandı içim, ipincim
 

kalemin burcu yalnızlıkmış
hokkası derin!
 

akasya ve yasemin kokularıyla
yana döne
 

yaz da geçsin!
yaz da geçsin!

;

 

en çok sen sevdin diye beni
canımda kuşlar
münzevi

 

saçın niye beyaz anne
ellerin ılık
hamur teknesi

 

içime çektiğim hava
sıcak aş
karşılıksız
tek aşk!
 

ah, sabır işleyen kanava!
 

;
 

anne hadi yine bir sevinç dik bana
şu alacalı kumaştan, şakır şakayık
ben yine o çağla çağada olayım
sen yine o çağında şıvga

kavlandı bak yârelerim
kanıyor dizimdeki eski yara

öp de geçsin!
öp de geçsin!

Perihan BAYKAL
 

Döndüğü Zaman Göçmen Kuşlar

 

DÖNDÜĞÜ ZAMAN GÖÇMEN KUŞLAR

 

I

 

gözlerim ki şehlâdır
gecenin mektebinde leylî  ve leylâ

 

yâr! ey en yakınımdaki, uzak diyar!
senin en sevdiğin dağda bak

biri bir çoban ateşi yaktı:

yüzümün yangınından bildim!

 

ah!

neçe yandım! üşürken tavlada taylar

ben demir ocağında kızgın lavdım!

 

her göç vakti

şahbalıydım en uzun uçuşlu kuşun

say ki piyale bacaklı yay!

 

sen bildin mi, sen bildin mi, sen...

 

her ağulu ay ertesi

güzdüm yaprak yaprak dökülen taygalarında

en kuzeyimin

 

kaç kez gittim geldim... kaç kez

öldüm... dirildim yeniden

 

anlardın!

sen olsaydın, hâlimden

pür melâlimden

 

bir de bu lâlegûn gece:

sarıp sarıp çözüldüğüm

 

II

 

söyle bana ay, söyle bana ay, söyle

niye dönmedi göçmen kuşlar?

 

döndüğü zaman göçmen kuşlar

açılır sür yeşil panjurları

mercanköşklerin

incecik geyik derisine döşenen kûfî yazılar

gelip su içer avcumuzdan

döndüğü zaman göçmen kuşlar

buzdan göğsüne ateş olurum senin

terleyen alnına billurdan çatkı

döndüğü zaman göçmen kuşlar

 

gün olur devran döner

kurulur divan

vurur tepegözün alnına kopuz

elbet zâil olur zâlim ilen zâdegan

 

*

Perihan BAYKAL

Eliz, Mart 2009, Sayı:3

 

SAUDADE

SAUDADE

I.

dedi, elin elmaya aksi:
her aşk yeni din gibidir, semâvî
gökyüzünden iner ol kitabı

diliyle, dilemmâsıyla,,, yedi kandilli
süreyyâsıyla!
ah, o kuyruğu sonsuza değen uçurtma!

;

duyuyorum bando mızıka geçtiğini tellerden
duyuyorum sesini, o üç kez öptüğüm
ağzın ki dünyayı sırlayan mührezen
ateş çağıltısı! su çıtırtısı!

erdikçe gizine alalanan gün
çözdükçe dolaşan çile
aşk! ah o bir göğü esmer, bir göğü sarışın muammâ

II.

sen ve ben: biz ikimiz
hiçbir cümlede yan yana gelmemiş iki sözcük
bir kabuğun içinde iki bademdik birbirine küs
belki de ayrı kabuklarda aynı badem
bir dökülüp bir açan çiçeğini

kim kırıldı bizim kadar söyle kim!
ağzım yangın yeri adını susmaktan
ağzım bir alevî gül, susup gün boyu
uykusunda çığlık bağır konuşan

ahh! kaç kere sabahladım
kaç kere gece!
hece… hece… hece…
akik bir tespih gibi çekiyorum adını
ömrümün narlı serenlerine

III.

dur desem durmazsın, vur emri çıkmış kaçak
filintası aşk, ey insafsız eşkıya!

bir mayıs bahçesinde beni yitir
bir mayıs bahçesinde bul beni

zengüllerimle, çillerimle, zengüllerimle
o kemânî çingenelerimle
karanfillerimle karanfillerimle karanfillerimle
turkuaz bir ay altında, orada!

hadi yağ ellerime yıldızından göğünün
bir kere az… bin kere, on bin kere!

aşk ki bir gökyüzü hastalığı
durmadan iplikler geçirmek iğneden
ve düğümlemek zamanı
sonsuza!

IV.bir sepet dolusu kirazdır aşk, zemheride
ağustos’ta buzlu nektar!
gündüzleyin mah’rem uykusu
geceleyin nar!

alıyorum kokunu, başım dönüyor
bu kuşlar senden mi, senin ülkenden mi
bu frezyalar, bu bembeyaz kuğu
bu bir gözü elâ, bir gözü mavi kedi

ah deli, ah deli,,, deli, deli, deli

bir yudum su ver çölünden, içimde zalim bir arzu

~*~

Perihan BAYKAL

Beşparmak, Ekim 2012; Ekin Sanat, Ocak 2013

SUSOLDUM

 

SUSOLDUM

kayıp kıtasıydım bir şiirin

kutlu kiraz zamanı
ayıbı bilmeyen çocuk
ağzımda böğürtlenlerin taze sütü
aşka gittim dönmedim
sıroldum

  ağırdı harflerim

                                     ey'lerinizden

gömleğimin yakası

güvercin ağrısı

uçtum yarına çurum

çırpıp çarparak kanadımı
  kuşoldum

                   işte hepiniz burdasınız, büsbütün                 

ben orda: kimsiz kimsecik

yaslı yarım!

yağdım yağmur

eridim kar

içime yarıldı bisutun

dağıla dağlana

dağoldum

su katmadım kanıma, canıma pus

bir an bile! bir.an.bile!

eğindim, eğilmedim

;

nefesimi tuttum, içimdeki göl durulsun diye

gölümdeki gül

kendi şarkısını bulsun diye, kefesiz

bir terazi, kuşlar konsun diye

açılsın sessiz harflerin kafesi ve sairler

yırtılsın diye zarından

âhüzâr ile

çıkarı ne bilsin çıkmaz yol?
gümeyi nereden keklik!
nar taneleri gibi
biri bin pâre, kıyıldım

düştü… kırıldı serencam!
kınaya geline
susoldum

~*~

 
                                 Perihan BAYKAL
                     Akatalpa, Şubat 2013 - Sayı 158