Bağ Evi'nde Bir Akşamüstü

BAĞ EVİ'NDE BİR AKŞAMÜSTÜ

burada her şey susuyor

küçük yanlışları seviyor kuşlar

-küçük bir yanlıştır dalında kurumuş bir dut-

göğe bakıyoruz, bir demet ışık

tevekler, şeker çiçekleri, çolpaz bir çekirge

şeker gibi eriyor ağzımızda sözcükler

onlarsız bakıyoruz göğe, iyi geliyor

patikaların ana caddeleri bilmemesi ne iyi

burada her şey duruyor

kuyunun bileziği, yaşlı ceviz, gıcırdayan kapı

saat çiçeğine saati soruyoruz

“adım!” diyor, “kulağıma kim üfledi bilmem”

toprağı dinliyorum bir müddet: pıt! pıt!

eski çinko çaydanlığın közdeki mırıltısı

ne güzel!

çardakta çay içiyoruz

gezdirerek elden ele aynı çay kaşığını

dudaklarımızda bir gülümseme, belli belirsiz

ortasındayız ılık, saydam bir suyun

toprak saksıdaki ıtır, telaşsız bir karınca, ellerimiz

hepimiz aynı suyun içindeyiz, ne tuhaf!

(batarken dönüp arkasına bakmaz mı bir de güneş!

kızarmaz mı ak güller nazarından!)

iri mercan taneleri yağıyor gökten

“yarın güzel bir gün olacak” diyor

uzun ötüşlü bir kuş

kafka’yı hiç okumamış ne arabî’yi

ne o biliyor adını, ne de biz

 *

Perihan Baykal

Yasakmeyve, Nisan 2015
Akatalpa. Ekim 2014

SOLİLOG

SOLİLOG

sunu: bu bir leylak kuykusuzluğudur!

                                                       

I

yürüyorum kral yolunda bir rüyanın

bir yanımda karacam

öbüründe kaplanım

sular kadar kalabalık, sular kadar yalağuz

geçtim cümlenizden, elimde bir noktalı gül

dedim aslı mıydı suret kerem mi yoksa

nerde başlıyordu nerde bitiyor

suların birbirine karışmamasındaki mit

kim çekiyor başağı kınından, bir cezir vakti

kim siliyor kılıcındaki kanı, orikula

ipeksi yapraklarına?

çalılıkta biten çiçek… sevinci kelebeğin

(bildiniz,  o büyük suç!)

bitmemişti daha cümlem… (bir, iki… hiç!)

çıt! dedi kırıldı içimdeki çit

dediler bu divit senin, bahtındır bu hokka

bu uykusuz leylak, bu susuz kuyu, bu zefir

şehrin dar geldiği her yürek bilir

altın vuruşlar gerekir hayata

tamtamlarıyla ve yamyamlarıyla

yüksek dozda afrikalar

giy siyahlarını, küpeler tak

kopar şu kırmızı elmayı, âhirin dalından

bak! içinde güneşi gizleyen kabuk

çiziyor geceyi

calliope, kızkardeşim; yak usul kandilini

-ol gözleri aynülhir!-

ben tutarım âhımı

gecenin sonuna değin

II

geceydi, siyahtı, âhtı

bir çiçeğin kıyısına eriştim, sütten ak

kuytusuna, koynuna

hû dedim gölgeye, sabahın çiyine hû!

suyun çekirdeği, -o eşsiz lotüs!-

âh, oradaydı!

hiçbir yere konmayan o kuş

sular kadar yalandı, sular kadar hakikat

‘altı ay bir güz’ koydum adını

alnımdaki kelebeğin

dediler kısrak koşumsuzsa güzeldir

elhak! aşk, koşulsuzsa

dedim tutarım sözümü

en son heceye değin

III

ol rivayettir ve ille pervane

kanadını rüzgârla bileyen her kelebek bilir

büyük ölümler vardır ölümsüzlüğe eş

sonsuza süvari

tütsün buhurdan! savulsun ağyar!

gülün de bir macerası vardır elbet

şu akan kanın bir mecrası

hay/dindi hey!

hiçbir şey(h)i olmayanlar

hakikatin kalbine!

Perihan Baykal

Adalya, Kış 2016, Sayı:1
Ekin Sanat, Mayıs 2016, Sayı: 124

Gümüş ve Dağ

GÜMÜŞ ve DAĞ

ayazladı yürek yine,

-aşka gedâ!-

attı yalazını geceye.

takındı serin incilerini

deniz diplerinin

en derin mavisini, göğün.

hangi yıldı yüzünüzü hatırlıyorum;

bir yıldızdan mı düşmüştünüz?

belki de görmediğim bir rüyadan...

söylediydi Cemal Süreya

masallar ne zaman biter!

siz ki bilirsiniz;

hicran değil

vuslattı Kays'ı ağlatan.

Perihan BAYKAL