BUGÜN AŞK BENİM
I.
ahh!
yalıncak bir şiir gibi, imgesiz
siz, yalnızlık nedir
-ama gerçekten-
bilir misiniz?
kaç kolon tutar ki saraylarınızı
sağ ve zâlim
sürveyanlarınızı
kiraz ayı, orak ayı, aylandız
bırak kim kazanacaksa kazansın sürümden
kaldı mı bir tonu grinin… bilmediğimiz!
…
mataramda bir içimlik zülâl
alnımda zül!
bir kalbim, bir de ben
-bir de çiçeği burnunda şu mavi-
yeteriz!
II.
beni leylaklar getirmiş
kuş konağı, kış ortası, bahar!
bilirim kimseye göstermeden ağlamayı
…
sen sür atını, merhem niyetine
ben çoktan ondum
koynunda sürmene bıçağı
sürdür sen oyununu, ey fettan felek
ben çoktan bozdum
gözyaşı dediğin ne ki
-aynıyla vâki
aynasıyla kör-
başımın
gözümün
sadakası olsun!
III.
“omnes vulnerant, ultima necat”
kapat defterini gözünde seğiren seyirin
düşür tetiği
menzili çoktan aştı aşk
üşüyen bir kuştur şimdi avuçlarında elîm
el verdi sâki: bugün aşk benim!
~*~
PERİHAN BAYKAL
Kurgu, Mart-Nisan 2011, Sayı:7
